Nakon osvajanja titule u kontroverznom finalu play-offa protiv Šibenke 1983. godine, u narednoj sezoni (1983-84) je košarkaše Bosne očekivao nastup na tri fronta, uključujući i Kup evropskih šampiona. Da stvari budu teže, Ratko Radovanović, najbolji igrač tima, u ljetnjoj pauzi prešao je u francuski Stade Français i tako desetkovao centarsku liniju Studenata.
Paradoksalno, dodatni hendikep bile su i Zimske olimpijske igre kojima je Sarajevo bilo domaćin u februaru 1984. Naime, usred sezone, puleni Svetislava Pešića morali su važne prvenstvene i evropske utakmice igrati na Ilidži zbog zauzetosti Skenderiji.
Za divno čudo, oslabljena Bosna je odlično gurala u sva tri takmičenja. Posebno su iznenadili nastupi u Kupu šampiona, u kojem je Bosnu samo nekoliko minuta dijelilo od nezapamćenog podviga – plasmana u superfinale. U odlučujućem susretu “Top-6” finalne grupe, Bosna je u Rimu do samog finiša imala “egal” protiv domaće Banco di Rome. Ipak, u posljednjih nekoliko minuta do izražaja je došla “tanka” klupa, Rimljani su zabilježili pobjedu (66:55), izborili finale u kojem će savladati Barcelonu i osvojiti titulu evropskog prvaka.
U domaćem prvenstvu je Bosna platila ceh umora zbog zgusnutog kalendara i seobe na Ilidžu, pa je sarajevski klub u play-off ušao tek s pete pozicije. No, u trećem takmičenju, Kupu Jugoslavije, Studenti su otišli do kraja i na današnji dan prije 38 godina osvojili trofej. Zapravo je put do finala kupa završen tri mjeseca ranije, 20. decembra 1983. godine, kada je Bosna u Skenderiji, u polufinalu bila bolja od ljubljanske Olimpije (105:96). Prethodno su puleni Svetislava Pešića, u četvrfinalu 19. oktobra, također u Skenderiji, savladali ekipu beogradskog IMT-a (88:81).
Ako je plasman Bosne u finale bio očekivan, prava senzacija bio je protivnik u odlučujućem susretu za trofej. Sinjski Alkar, u tom trenutku član Druge lige zapad, dakle trećeg ranga takmičenja, pravio je čudo za čudom, i na svom parketu redom rušio prvoligaše – Šibeniku (78:77), čačanskog Borca (62:60) i Zadra (82:81). Plasman Alkara u finale kupa bilo je jedno od najvećih iznenađenja u historiji jugoslovenske košarke. Za domaćina finala odabran je Metković, grad koji je zračnom linijom jednako udaljen i od Sinja i Sarajeva – po 109 kilometara.
Dok su u redovima Alkara na meč u Metkoviću gledali kao na “utakmicu stoljeća”, u taboru Bosne su finale dočekali mirno i rasterećemo. Bosna je 12 dana ranije već opisanim porazom u Rimu završila nastup u Kupu šampiona, Studenti su bili slobodni i u kvalifikacijama za play-off, pa je ekipa Svetislava Pešića dobila sedmicu predaha od utakmica. Bosnina ekspedicija Bosne odsjela je u Neumu, u tada novootvorenom Hotelu Sunce, odakle je svaki dan išla na trening u 25 kilometara udaljeni Metković.
Na dan utakmice, 20. marta 1984. godine, u Metković je stiglo nekoliko hiljada navijača iz Sinja koji su napravili paklenu atmosferu u dvorani. Početak utakmice je kasnio zbog pucanja table tokom zagrijavanja, ali su vrijedni organizatori brzo osposobili koš. Nošeni podrškom s tribina, “Alkari” su sjano započeli utakmicu i polovinom prvog poluvremena poveli sa sedam poena prednosti (11:18). Tada je jedan od najboljih igrača Sinjana, Ivica Pleština, zaradio četvrtu ličnu grešku, razigrala se četvrta najbolja evropska ekipa, Bosna pravi seriju 8:0, prelazi u vodstvo (19:18), koje neće ispuštati do kraja. Do odmora se Alkar i držao (38:34), no u nastavku je do izražaja došla razlika u kvalitetu.
Iako je Bosna na krilima Vučevića, Mutapčića, Varajića i Hadžića povremeno vodila i s 20-ak poena prednosti, sinjski navijači nisu prestajali bodriti svoje pulene. Kada je sirena označila kraj, na semaforu je stajalo 92:78 za Bosnu, a prepuna dvorana je aplauzima pozdravila igrače oba tima. Bio je to posljednji trofej koji je Bosna osvojila u bivšoj Jugoslaviji, poklon za kraj karijere Žarka Varajića, legendarnog kapitena Studenata.
Nenadmašni “Varaja” je u 33. godini bio najbolji igrač utakmice i najzaslužniji za trofej. Baš kao što je šest godina ranije Bosni donio i prvi Kup Jugoslavije kada je nakon isteka 40. minuta hladno pogodio dva slobodna bacanja u finalu protiv Radničkog za pobjedu Studenata (98:97).
“Posebno je zadovoljstvo za svakog trenera osvojiti ovako vrijedan trofej“, poslije utakmice je rekao Svetislav Pešić, dok se prvom peharu na novoj funkciji tehničkog direktora Bosne radovao Mirza Delibašić, legenda Studenata, koji je malo ranije bio prisiljen okončati igračku karijeru. Zanimljivo da su pobjedom nad Alkarom, košarkaši Bosne barem nakratko stekli veliki broj navijača u Sinju.
Naime, u ovom gradu su se nadali da bi Sarajlije mogle odbraniti titulu prvaka Jugoslavije, što bi Alkaru osiguralo nastup u evropskom Kupu pobjednika kupova. Na njihovu žalost, to se nije desilo, Bosna je poražena u polufinalu play-offa od Cibone (1:2), a Kup Jugoslavije u sezoni 1983-84 ostao je posljednji trofej koji su Studenti osvojili u bivšoj zajedničkoj državi.
Bosna – Alkar 92:78
Metković, 20. mart 1984. Sportska dvorana. Gledalaca 5.000. Sudije: Petrović (Beograd) i Kurilić (Tuzla). Pet ličnih grešaka: Primorac (34). Tehničke greške: Vučković (5), Vrcan (10).
BOSNA: Vučević (15), Đogić (6), Benaček, Pašić (4), Ljoljo (5), Lukenda (2), Primorac (6), Varajić (19), Mutapčić (16), Bilalović (2), Hadžić (11), Mitrović (6). Trener: Svetislav Pešić.
ALKAR: Z. Pavić, M. Pavić (17), Čugura, D. Župić, Pleština (16), J. Boban, A. Boban, Čović (9), Poljak (2), Vujina (20), I. Župić, Vučković (14). Trener: Stipe Vrcan.
